Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα έναν κεραμίστα στον τροχό να φτιάχνει αντικείμενα. Μου φάνηκε τόσο εύκολο αυτό που έκανε! Έριχνε μια μπάλα πηλό πάνω στον τροχό, ο τροχός γύριζε κι εκείνος απλά βουτούσε τα χέρια μέσα σε ένα κουβά με νερό για να γλιστράνε. Αγκάλιαζε με τις παλάμες τη μπάλα, ανέβαζε και κατέβαζε τα δάχτυλα ενώ ο τροχός γυρνούσε με ταχύτητα και, σε λίγο, ανάμεσα από τα χέρια του αναδυοταν ένα βάζο, ένα ποτήρι, κάτι που είχε σχήμα τέλος πάντων. Εύκολο, είπα και δοκίμασα να το κάνω. Πήρα τη μπάλα τον πηλό, την πέταξα με δύναμη στο κέντρο του τροχού για να κολλήσει, έτσι είχα δει να το κάνει ο μάστορας. Μέχρι εκεί σωστά. Καλά πάω, λέω. Πατάω τον τροχό να αρχίσει να γυρίζει κι αγκαλιάζω την μπάλα τον πηλό με τα χέρια αφού τα έβρεξα κι εγώ - όπως είχα δει τον μάστορα να το κάνει- στον κουβά. Και ο τροχός αρχίζει να γυρίζει και η μπάλα από πηλό να γυρίζει παρακεντρα κι εγώ αρχίζω να παλεύω με ένα κομμάτι πηλό που στα βρεγμένα χέρια μου γινόταν λάσπη που πιτσιλούσε παντού, και δος του να βάζω δύναμη να το κεντράρω κι αυτό να αντιστέκεται σα ζωντανό και στο τέλος πετάχτηκε όλο αυτό από τη φυγοκεντρο και κόλλησε κάπου, και αντί για αντικείμενο στα χέρια είχα μόνο λάσπες, όπως είχα στα μάγουλα, στα ρούχα, στα βλέφαρα, γενικά και παντού. Και τελικά έμαθα να σέβομαι την τέχνη του άλλου, όποια κι αν είναι αυτή. Όταν βλέπεις έναν τροχατζη να βρέχει τα χέρια του - πόσο και πώς-, ένα ζωγράφο να βάζει μια πινελιά κάθετη η οριζόντια, έναν ξυλουργό να βάζει φάλτσα το καρφί του, έναν γραφίστα, ένα κομμωτή, έναν γλύπτη, ένα συγγραφέα, έναν ηλεκτρολόγο, υδραυλικό, ένα χτίστη, έναν τεχνίτη οποιονδήποτε, που ξέρει γιατί και πώς κάνει το κάθε τι, μη νομίσεις ποτέ ότι είναι εύκολο και μπορείς κι εσύ χαλαρά να το κάνεις. Γιατί ο τεχνίτης είναι αυτός που το κάνει να φαίνεται εύκολο επειδή έχει φάει χρόνια πάνω σ' αυτό. Εύκολο σου φαίνεται μόνο και μόνο επειδή αυτός ξέρει κι επειδή εσύ είσαι απλά αφελής.
