Να φεύγει το μυαλό, να ταξιδεύει... Τι άλλο να μας σώσει έξω από αυτό; Να έρχονται τα διαδικτυακά φιλιά σου απρόσκοπτα, χαλαρωτικά, με χαμόγελα πρωινά και γέλια αστεία, ανορθόγραφα, φρέσκα, διαλειμματικά, ανάμεσα από χιλιάδες καλώδια, δορυφόρους και συμπαντικές δράσεις... Να διακόπτουν τη σκέψη μου, να κομματιάζουν τη δουλειά μου, να χάνω τον ειρμό, να σκέφτομαι τα χείλια σου, να γκρινιάζω, να γελάς, να μελώνω, να σου λέω ότι δεν είσαι ρομαντικός, να θυμόμαστε το ανέκδοτο με τα αστέρια, να στέλνουμε διαδικτυακά 'χαχαχα', να μου στέλνεις βιντεάκια, να τα βλέπω και να ντρέπομαι, να σου ομολογώ την ντροπή μου και να με λες υπερβολική, να ισχυρίζεσαι πως είναι ωραία, να μου λες ότι έμεινε μια μέρα μόνο και μετά θα με δεις, να μου λες ότι δεν κρατιέσαι κι εγώ να σε πιστεύω, να λες ότι πεθύμησες τα χείλια μου κι ότι θες να τα φας κι εγώ να σε πιστεύω, και να χάνεσαι με τις δουλειές σου μέσα στη μέρα κι εγώ να σε ψάχνω και να ανησυχώ χωρίς λόγο, κι εσύ ήρεμα να με καθησυχάζεις, -πάντα με καθησυχάζεις-, κι εγώ να αμφιβάλλω κι εσύ να με καθησυχάζεις με υπομονή, κι εγώ να είμαι ανασφαλής για την αγάπη σου κι εσύ να με καθησυχάζεις για την αγάπη σου, και να βλέπω τα μαλλιά μου που είναι άλουστα κι εσύ να μου ζητάς φωτογραφία και εγώ να διστάζω να σου στείλω, και να στη στέλνω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς κι εσύ να μην προσέχεις τα άλουστα μαλλιά μου αλλά μονάχα το φιλί που σχηματίζουν τα χείλια μου και να σ' αρέσει και να μ' αρέσει, επειδή όλο αυτό μας αρέσει, και να παραδέχεσαι ότι δεν είσαι ρομαντικός αλλά ωστόσο είμαστε μαζί παρά τις συνθήκες που επικρατούν, παρά τις αντιξοότητες, παρά τα προβληματικά των εαυτών μας, που, γι' αυτά, κανένας από τους δυο μας δεν έχει φταίξει.
Κι αυτό είναι το πιο ρομαντικό πράγμα που κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει στον κόσμο ετούτο.
