Κουκιά τρως, κουκιά μαρτυράς

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που νομίζουν πως όλοι οι άλλοι τους χρωστάνε. Νομίζουν επίσης πως πρέπει όλοι οι άλλοι να τους κάνουν δώρο τα βιβλία τους, ώρες από τη ζωή τους,  προσφιλή αντικείμενα και ψυχικά δώρα. Από την άλλη μεριά, όταν ζητιέται από αυτούς να σου χαρίσουν κάτι δικό τους πάντα το αντικείμενο ή ο χρόνος που τους ζητάς είναι τόσο πολύτιμος που δεν μπορούν να το αποχωριστούν (το αντικείμενο που ζητάς κρύβει πολλές αναμνήσεις) ή ο χρόνος που νομίζεις πως δικαιωματικά σου ανήκει (αφού εσύ έχεις σπαταλήσει ώρες και ώρες ψυχολογικής και όχι μόνο υποστήριξης), οι άνθρωποι αυτοί, δεν μπορούν να σου παραχωρήσουν ούτε ένα λεπτό γιατί αυτά που έχουν να κάνουν στις δυο ώρες που τους ζητάς, είναι σπουδαιότερα, καλύτερα, ενδιαφέροντα, αναγκαία, λίαν ζωτικά. Θα μπορούσε κανείς να θυμώσει βλέποντας με τη στενή έννοια τα πράγματα. Και η αλήθεια είναι ότι  πρώτη αντίδραση είναι ο θυμός. Μόλις καταλαγιάσει η πρώτη αντίδραση (η οποία είναι απολύτως φυσιολογική) έρχεται στο νου η απλή σοφή παροιμία του παππού μου: "Κουκιά τρώει, κουκιά μαρτυράει" και κάθε θυμός πάει περίπατο.
Γιατί; Γιατί κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει τόσα, όσα. Και κανένα νοήμων ον δεν έχει δικαίωμα να ζητά από ένα άλλο περισσότερα από όσα διαθέτει. Αν για παράδειγμα κάποιος έχει στην τσέπη του ένα δίφραγκο αν εσύ του ζητήσεις τρία, δεν έχει να στα δώσει. Γύρισέ τον ανάποδα, άδειασε τις τσέπες του,  γδάρε τον, βασάνισέ τον,  κρέμασέ τον. Ό, τι κι αν κάνεις, αφού δεν έχει περισσότερα, δεν μπορεί να σου δώσει.
Έτσι σκέφτομαι για τον αγαπημένο φίλο. Μέχρι εκεί μπορεί. Η ζωή, δίφραγκο έβαλε στις τσέπες του. Είναι κουταμάρα να επιμένει κάποιος για περισσότερα.
Γιατί, ο άνθρωπος, δεν έχει.