Βγήκες;

Τί ἐξήλθητε εκ τὴς ἔρήμου θεάσασθαι; κάλαμον ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενον; 

ἀλλὰ τί ἐξήλθητε ἰδεῖν;

 

Μια πολύλαλη βόλτα και ξαναγυρίζεις στο Γενάρη με τις βροχές του.

Το γραπτό μου έχει αρχίσει να πηγαίνει μόνο του. Απόκτησε πόδια και στόμα. Οι ήρωες κάνουν έρωτα, υποπίπτουν σε αμαρτίες λέγοντας "Γεννηθήτω...", μουγκρίζουν σαν σκυλιά δεμένα. Είναι πια πέρα από τις δυμάμεις μου να το κρατήσω από τον κατήφορο που παίρνει. Ξαφνικά μετατράπηκα σε απλό θεατή που δεν έχει κανένα δικαίωμα να παρέμβει. Οι γράφοντες γνωρίζουν πολύ καλά το συγκεκριμένο είδος  εξευτελισμού κατά το οποίο χάνεται παντελώς ο έλεγχος, ενώ αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός ο αόρατος "άλλος"που κάνει κουμάντο στο πόνημα για το οποίο στην αρχή πλανήθηκες (και απατήθηκες) πως ήταν δικό σου.  Διαπιστώνεις με χαρμολύπη πως  αυτός ο "αόρατος άλλος" σε χειρίζεται σαν όργανο. Αυτός γράφει τη μουσική, αυτός διευθύνει.  Εσύ απλά διαθέτεις τις χορδές. "Αυτός", είναι υπέυθυνος για τα πάντα. Εκτός από τον αφορισμό που σε περιμένει στην παρακάτω γωνία.

 

Ζήλεψες;