Τον εν ερήμω ποταμόν
Και ορόσον εν καμίνω
Και όμβρον εκ Παρθένου ιδών ο Ιωάννης, φόβω εταράχθη.
Είναι κάποιες μέρες που κάποιοι άνθρωποι περιμένουν πολλά από σένα κι εσύ, φιλαράκι, δεν έχεις καθόλου όρεξη να αντιμετωπίσεις τίποτα, το καλοριφέρ στάζει (στάζει μοναξιά ή στάζει θλίψη) η βρύση στο μπάνιο δεν θέλει να φτιάξει, η βρύση του μυαλού σου έχει στερέψει κι όπως βλέπεις, με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος, να το κοιτάξεις, αυτό, καημένε μου, ακόμα και η γραμματοσειρά παίζει παιχνίδια με τον Ερμή τον ανάδρομο, και ξαφνικά μικραίνει, ένας φίλος στο νοσοκομείο, η καλύτερη φιλενάδα σου από πάνω του για να τον σώσει, να του συμμαζέψει τα σπασμένα του κόκαλα, κι εσύ, φιλαράκι, ξυπνάς ξεμαλλιασμενος το πρωί και, ανακατεύοντας τον καφέ σου στο μπρίκι, αναρωτιέσαι, είσαι ή δεν είσαι μόνος τελικά, γιατί μαζί με το καλοριφέρ που πλημμυρίζει το πάτωμα, να σου και τα υπαρξιακά, πλημμύρα αόρατη, ίδιο ενοχλητική με την άλλη, ζουζούνισμα μύγας στα αυτιά, τριγύρω στο δωμάτιο, πάνω από το κεφάλι, ταβάνι, μπάνιο, κουζίνα, ψυγείο, παντού, δεν ξεφεύγεις, και ψάχνεις παράθυρο. Να ανοίξεις. Να πάει στο διάολο η κωλόμυγα. Γαμώτο. Να ησυχάσεις.
Είναι κάποιες μέρες που νιώθεις τη ζωή σου να στάζει σαν το σωλήνα του καλοριφέρ. Παρακολουθείς. Στάλα στάλα στο πάτωμα. Κι εσύ,φιλαράκι, δεν έχεις κουράγιο να τη μαζέψεις.
