Τα κρινάκια του Αυγουστή
Άνδρος.
Δέκα έξι. Όλο γελούσε. Μαλλιά κατσαρά. Αχτένιστα. Άνεμοι στο νησί. Σώμα
κλαράκι. Κατέβαινε παραλία και μου έφερνε κρινάκια. Φύτρωναν παντού. Είχαν
όνομα: Κρινάκια της άμμου. Παγκράτιο το παράλιο. Ασφόδελος της θάλασσας. Κρινάκι
του Αγίου Νικολάου. Νάρκισσος θαλασσινός. Το πονηρό χαμόγελό του μαρτυρούσε πως κάτι έκρυβε πίσω από την πλάτη του.
"Τι είναι;" είχα ρωτήσει.
"Έκπληξη, μάνα!" είχε απαντήσει.
Τα έκρυβε πίσω από την πλάτη. Να μην τα δω. Να μην τα δω, εγώ. Εγώ που ήξερα απ’ έξω κάθε του ανεπαίσθητη κίνηση. Κάθε μικρό στεναγμό. Κάθε βλέμμα.
Τελευταία φορά. Που
τον είδα. Μάτια κλειστά. Αυστηρός. Αγέλαστος. Μέτωπο σαν σίδερο παγωμένο. Χείλη
σφαλιστά.
Εγώ να παρακυλάω. Άδειο βαρέλι.
Τα
κρινάκια στο Παραπόρτι ακόμα ανθίζουν.
