ΟΡΚΟΣ ΑΝΩΦΕΛΗΣ

Πάει καιρός
που έκρυψες το γέλιο σου
σ' ένα σκουριασμένο λεπίδι
από τη μακρινή Ολλανδία
εγώ στο έδωσα
θυμάσαι;
θυμάσαι που με φίλησες στην άκρη των χειλιών και είπες
ότι τα προαιώνια μάγια
δεν πιάνουνε σε μας
κι εγώ σε πίστεψα
και ξαφνικά τα πουλιά σταμάτησαν τον λόγο τους
λες κι ήθελαν να πουν κάτι
μα εγώ πίστευα εσένα
χίμηξαν πάνω μου
κουρέλιασαν το πουκάμισό μου
μα εγώ πίστεψα εσένα
έφτυναν στάρι και ψίχουλα
στο αχυρένιο στρώμα
μα εγώ είχα ορκιστεί να πιστεύω εσένα.
Ε.Κ.

Κι η μισημένη η Έριδα τον Πόνο γέννησε που βασανίζει, γέννησε και την Λήθη και την Πείνα, 
και τις Πληγές που δάκρυ τις ποτίζει,
τους Πόλεμους, τους Φόβους και τις Μάχες και τ' Αντροσκοτώματα
και τις Φιλονικίες και τ' απατηλά τα Λόγια 
και τις Κρισοδικίες και την
Κακονομία και την Απάτη, 
πούναι συχνά φιλί-κλειδί τα δύο τους,
και τον Όρκο, 
π' αλήθεια αυτός τις πιο πολλές έχει σωριάσει συφορές
του ανθρώπου, 
γιατί αλλοί και τρισαλλοί, 
σ' αυτόν που ψεύτικα
-κι είναι εις γνώση του- 
τον πάρει!". 
(Ησίοδος, Θεογονία).