Δημήτρης Πέτρου, Ποιήματα

πηγή: http://www.poiein.gr/archives/10307
Κατηγορία: Νέοι Ποιητές, καταχώρηση από: Σπύρος Αραβανής

Τσιγάρα το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο
Απασφαλισμένες χειροβομβίδες
Ανάβουν και σβήνουν στο σκοτάδι
Σήματα μορς-τρεις βαθιές ,τρεις κοφτές-
Τσακίζονται στο τασάκι και στοιβάζονται
Σαν τα σ’ αγαπώ που δεν πρόλαβες ν’ ακούσεις.

Εμπλουτισμένη με μέταλλα και ιχνοστοιχεία
Και με όλα τα συμπλέγματα των βιταμινών
-ά ,μπέ- είναι πλέον η ζωή μας
γεμάτη συμπλέγματα μέχρι τον λαιμό
ενισχυμένη με αναβράζουσες ελπίδες παυσιπονίας
που λειώνουν στην πρώτη βροχή του φθινόπωρου των αναχωρήσεων
τόσο ισχυρά ανοσοποιημένη ,τόσο δυνατή
με ενέσεις μη πυρετογόνων δειλινών
για να είμαστε υγιείς ,ψυχικά και σωματικά
ευθυτενείς και γελαστοί ,τόσο γελαστοί
που σχεδόν ξεχάσαμε τον θάνατο
τόσο υγιείς που σχεδόν μας ξέχασε κι αυτός
πορευόμαστε
ως την υστάτη στιγμή
προς την ανίατη αθανασία του αύριο
προς την παχύσαρκη ελαφρότητα του κενού
χτυπώντας ο ένας τον άλλον στην πλάτη χλιαρά
πορευόμαστε
θανάσιμα υγιείς προς τη μη ζωή.

Μέσα στους δρόμους της πόλης
-της κάθε πόλης που σε δέχτηκε-
συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα
Κι ας μην είσαι άλλο πια εκεί
Έχουν την ικανότητα η άσφαλτος και τα πεζοδρόμια
ν’ αποτυπώνουν τα βήματα σου
Κι όπου πάτησες αναβλύζει δάκρυ
Ανεπαίσθητες αλλαγές προκάλεσες
-Εν αγνοία σου-
Στην ρυμοτομία και στα πάρκα
Όπως πάντα προκαλούσες σε καθετί που σε γνώριζε
Χωρίς καν μια υποψία υπεροχής
Απλά κι ανακουφιστικά
Όπως το νερό που σκάβει τ’ αυλάκι
Πατάς κι ορίζεις ,κοιτάς και δημιουργούνται
Ωσάν να τ’ άγγιξε το χάδι του Μίδα
Και γίνονται χρυσές οι ακακίες
Κι αστράφτουνε τα λεωφορεία της γραμμής
Μέσα στην ομίχλη του Δεκέμβρη
Και οι ταμπέλες των οδών
μ’ όμορφα καλλιγραφικά γράμματα
γράφουν τ’ όνομα σου.

Σαν να καθαρίζω εκκλησιές
Γράφω λέξεις
Κι είναι ο καφές μου το πρωί
Ξύδι και χολή
Απ’ τις νυχτερινές περιπλανήσεις στον ελαιώνα
*

Παραλλαγή

Αυτό το φεγγάρι δεν μ’ αφήνει να σε ξεχάσω
Σαν το πρόσωπο σου λάμπει
Και στέκεται καλογυαλισμένο
Σαν δίσκος κοπής πάνω απ’ το κεφάλι μου

(Στον ανυπόμονο ποιητή)

Άσε τους νέους να χτίζουν το μέλλον τους πάνω σε τάφειους έρωτες
Κατηγορώ το έχουμε καιρό
Τέτοιες μέρες που είναι να μην σηκώνεις κεφάλι
Να μην αντιμιλάς στο καθιερωμένο
Κάρφωσε σανίδες στα παράθυρα της ψυχής σου
Οχυρώσου πίσω από τις στοίβες των ισχνών λαμπτήρων
Και προπαντός! Μην ξεχνάς να είσαι οπλισμένος
Μ ‘ένα στύλο και μπόλικα βαρέλια εκρηκτικής μελανής
Κρύψου μέσα σου και περίμενε.
Όταν σου χτυπήσουν την πόρτα ,
άναψε τον τελευταίο σου στίχο
και ανατίναξε μ ‘αυτόν το χαρτομάνι του μυαλού σου
να σκορπιστεί σαν κομφετί στα κεφάλια των απορημένων περαστικών
(20 χρόνια σκέφτομαι ποίηση ,τώρα απλά την γράφω)

Υπάρχει πάντα μια ομορφιά που δεν αναπαλαιώνεται. 
Ένα λιβάδι μαργαρίτες στα υψίπεδα 
και στο κέντρο ένας γάιδαρος, 
να τρώει ανέμελος. 
Υπάρχει αυτό που λέμε: εκλεκτικός μηχανισμός. 
Και μια πόλη επαρχιακή, 
να μπαίνεις απόγευμα 
με τα φώτα ξεχασμένα στη μεγάλη σκάλα. 
Ένα αίσθημα μισό. 
Ένα παράθυρο κόντρα στο βορινό άνεμο. 
Υπάρχει αυτή η μέρα, 
που κάποτε θα ξεχαστεί και μια άλλη, 
που θα καίγεται αδιάκοπα στο μακρινό μέλλον. 
Και πίσω από αυτά 
οι μυστικές συνάξεις των φυλακισμένων.

Γεννήθηκε στη Δράμα το 1970 όπου και ζει.