Κοίτα τώρα: όταν γράφω σε κάποιο βιβλίο μου, το εσωτερικό σαράκι αποδυναμώνεται. Όταν δεν έχω όρεξη, ιδέες, έμπνευση, όπως θέλεις πες το, το σαράκι εκτονώνεται εδώ. Ας το πούμε προσωπικό ημερολόγιο, ας πούμε αυτό το "εδώ" καθαρτήριο, ας το δούμε σαν ποτάμι που αν δεν εκβάλλει θα πλημμυρίσει τον τόπο και θα προκαλέσει ζημιές. Τι ζημιές, θα μου πεις. Τι θα ήταν ικανό το δικό σου ποταμάκι να κάνει. Ποιον να πνίξει, τι να παρασύρει στο διάβα του. Μάλιστα. Σωστό, θα απαντήσω.
Ας διορθώσω: μικρές ζημιές. Προσωπικές μικρές ζημιές. Του στυλ καταθλιπτικές τάσεις, νεύρα, δεν ξέρω τι έχω, δεν πάω καλά, ασχολούμαι με μαλακίες, δεν θέλω να δω κανέναν. Απλά πραγματάκια που κάποιος άλλος μπορεί και να μην έδινε σημασία μα να άφηνε την κατάσταση απλά να περάσει. Ωστόσο εάν και εφόσον έχεις διαπιστωμένο το πρόβλημα, τι πιο απλό να μην το αφήνεις να εκδηλώνεται. Είναι σαν ένα πρόβλημα υγείας, ρε παιδί μου. Αφού ξέρεις ότι το έχεις, το ελέγχεις με την θεραπευτική αγωγή σου. Γίνεσαι ο γιατρός του εαυτού σου και του χορηγείς το φάρμακο, που είσαι πάλι εσύ.
Και τώρα θέλω να αφήσεις τη φαντασία σου ελεύθερη. Είχα κάποτε δει μια ταινία που ο συγγραφέας μπορούσε να "δει" τη Μούσα του, αυτή που τον βοηθούσε να γράψει. Η Μούσα του ήταν ένας άνδρας με ρούχα καουμπόυ αν θυμάμαι καλά, που σχεδόν του υπαγόρευε τα βιβλία που έγραφε ο συγγραφέας. Η δικιά μου Μούσα υπάρχει κι αυτή. Είναι μια μικρή παρουσία, μια νεραϊδόφατσα σαν την Τίνκερμπελ που βρίσκεται θρονιασμένη στη δεξιά κώχη της οθόνης μου.
Ή, έτσι μαρέσει να πιστεύω.
Η δική μου δεν μου υπαγορεύει, απλά με αναγκάζει να δουλεύω κάθε πρωί και με κατηγορεί όταν δεν το κάνω. Λες και είναι φύλακας και επιστάτης. Να, και τώρα που μιλάω γι' αυτήν, με κοιτάζει φιλάρεσκα και χαμογελάει.
Ή έτσι μαρέσει να πιστεύω.
Πολύ ενδιαφέρουσα η Μούσα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή