Αντώνης Μπουντούρης

Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Και αφέλεια καμιά δεν έχω
πως και φέτος θα βάλει το χέρι Του
ο Δίκαιος Ληστής.

Ο Άγιος δίπλα στην Παναγιά.
Το νύχι του μυστρί
στρώνει κατάνυξη στο Πρόσωπό Της
Το αίμα του φίδι μές στη τοιχογραφία
ποτίζει την εκκλησιά .

Το θαύμα τόχω ξαναδεί.

Ολόσωμη η Παρθένος
στέκεται και φέτος με το θείο βρέφος
Εσταυρωμένο πρόωρα.

 ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Τα κλαριά 

που απόθεσα στο λημέρι

Ηταν μουσκεμένα.

Στο κλάμα.

Τα πουλιά τσιμπολογούσαν.

Δάκρυα.

Οταν ξεράθηκε για τα καλά όλο το δεμάτι
Το τρόπαιο κρέμασα πικρά
Στον τοίχο.

Μιά στεγνή φωλιά.

ΑΝΤΗΧΗΣΕΙΣ

Συνείδηση μεσίστια που έγινε συνήθεια.

Ηδονές που σάπισαν θλιμμένα

Ματόκλαδα σα μυρμηγκιές

ερμητικά κλεισμένα.

Δε βοηθούν κι οι εποχές...

Χειροκροτήματα που δεν αντηχούν

γεννοβολούν κρεμάλες.

Ούτε τα στήθη βοηθούν.

Που στένεψαν πολύ

Και δε σηκώνουν βόλι.

ΣΥΣΤΗΜΕΝΟ ΓΡΑΜΜΑ

Η θύελλα που έρχεται λέγεται ανημπόρια

και συλλαβίζεται αργά χωρίς παραφωνίες.

Η θύελλα που έρχεται θα πολιτογραφηθεί

σα νέα ποίηση που

έμπνευση θ’ αντλεί

απ’ τους σφαγμένους βολβούς

των οφθαλμών μας

Χωρίς ν’ αναγνωρίζει υποσχέσεις και

συχώρια.

Σκαμμένα σπλάχνα μάτια μου

όλα τα βλέμματά σου...

Ο χρόνος μας τινάζεται σαν ύστερη κραυγή

Και μας εγκαταλείπει.

Η μοίρα και η τύχη

Κλώθουν

Τα πέπλα του Θεού

Έγιναν στάχτη.

Ε.Κ.