Η πισίνα

 Μήνυμα από Φίλιππο. Μια πισίνα στρογγυλή, αγοραστή, γεμάτη νερό, με δυο τρεις χαρούμενους να πλατσουρίζουν μέσα της. 

-Να το φτιάξεις αυτό Ευτυχούλι! Τέλειο θα είναι πάνω στην ταράτσα σου! Θα είσαι μέσα στην πισίνα και θα βλέπεις τη θάλασσα! Τέλειο δεν θα είναι; Ε; 

-Τέλειο, τέλειο! απαντώ. 

Ο μικρός μου γιος έρχεται επίσκεψη με την κοπέλα του.

-Μάνα, να βάλεις και μια αιώρα εδώ πάνω! Να ξαπλώνεις και να κοιτάς τη θάλασσα! Θεϊκά θα είναι! Θα σου φέρω τη δική μου αιώρα! Θα είναι τέλεια! 

-Τέλεια, τέλεια! απαντώ. 

Και τώρα κάντε εικόνα:

Μια μουρλή εντελώς μόνη (σπάνια πηγαινοέρχεται κόσμος εδώ) να φορά μαγιό και να τσαλαβουτάει μέσα σε μια γαλάζια πλαστική πισίνα. Έπειτα να ξαπλώνει στην αιώρα και να απολαμβάνει. Από γύρω να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να χαζεύουν μία εντελώς μόνη που τα έχει παίξει εντελώς.

Τέλεια; Τέλεια;    

"Πιάνουν τα χέρια σου"!

 

Ακούω πολύ συχνά τη φράση "Ωραίο αυτό το έφτιαξες! Αλλά εσένα πιάνουν τα χέρια σου!" Το ακούω και νευριάζω. 

Σου έχω πληροφορία, φιλαράκι: Δεν υπάρχουν χέρια που να ΜΗΝ πιάνουν! 

Και τα δικά σου θα "έπιαναν"  εάν αποποιόσουν την τεμπελιά σου. Hello?? Νομίζεις ότι ο άνθρωπος του οποίου "πιάνουν" τα χέρια του γεννήθηκε γνωρίζοντας πώς να φτιάξει αυτό ή εκείνο ή το άλλο; Κωλοχτυπήθηκε για να το μάθει, φιλαράκι! Έκανε χίλιες δοκιμές και απέτυχε. Και θύμωσε που δεν τα καταφέρνει, και έβρισε, και χάλασε υλικά, και ορκίστηκε να τα παρατήσει και να μην ξαναδοκιμάσει ποτέ. Αλλά ξαναδοκίμασε. Και τη χιλιοστή μία τα κατάφερε. Κι ύστερα ήρθες εσύ και οι όμοιοί σου και του είπατε ότι "πιάνουν" τα χέρια του. 

Βγες από την confort zone σου φιλαράκι αν θες να αρχίσουν να "πιάνουν" και τα δικά σου χέρια. Βγες από τη βαρετή τεμπελιά σου γαμώτο και διάβασε, κοίτα, μάθε, δοκίμασε, απότυχε, επέμεινε, ξανακάντο μέχρι να το κατέχεις. Αλλιώς  μη μου λες βλακείες ρε φιλαράκι. Απλά κούνα τον κώλο σου. Κι όταν θα φτιάξεις κάτι και μου το δείξεις, δεν θα πω "πιάνουν" τα χέρια σου αλλά μπράβο που άρχισες να το φχαριστιέσαι. 

Αναγγελία θανάτου

 Αναγγελία θανάτου. 

Ανοίγεις παράθυρο. Ανοίγεις υπολογιστή. Ανάβεις το γκάζι και ακουμπάς επάνω το μπρίκι. Βάζεις δυο κουταλιές καφέ. Περιμένεις να φουσκώσει. Πίνεις μισό ποτήρι νερό. Ακουμπάς τον καφέ στο γραφείο. Φτιάχνεις λίγο τα μαξιλάρια στην καρέκλα. Κάθεσαι. Απέξω κοκόρια λαλάνε. (Η Τυτώ λάλησε προχτές πού ήμασταν στο σπίτι του Φώτη. Είπα είναι μακριά από το σπίτι μου η λαλιά της, δεν έδωσα σημασία.)

Αυτοκίνητα κάτω από τη λεωφόρο, τα πουλιά ακόμα κοιμούνται, ήχοι ζωής, μακρινοί. Εμείς ό, τι κάνουμε κάθε μέρα. Εσύ;

Αντίο Αλέκο. 

Τώρα 

μπορείς 

να 

ησυχάσεις. 

Ζητείται συναίσθημα

 

Γιατί οι συγγραφείς και οι ποιητές χρειάζονται συναισθηματικούς ερεθισμούς για να γράψουν; Επειδή ο συναισθηματικός ερεθισμός τούς κάνει να βλέπουν πιο ρομαντικό τον γύρω κόσμο, τους δίνει ελπίδα κι ας είναι άγονη, ελπίδα πως όλα μπορεί να καλυτερέψουν κάποια στιγμή κι ας είναι άσχημα τώρα. Γι' αυτό αποζητούν τους έρωτες. Γιατί μόνο τότε όλα μοιάζουν να είναι διαφορετικά. Η χαρά και ο πόνος είναι η τροφή των γραπτών τους. Η ψυχική ηρεμία γι' αυτούς είναι ένα τέλμα που τους βγάζει  έξω από τη φύση τους. Ξένος τόπος. 

Υ.Γ. Παρά θίν' αλός, φιλοσοφίες με μαγιό. 

Tuesday, Αυγούστου 8, Ρεμάλια!

7:26

Η Εύβοια είναι όμορφη, όπως και η Χαλκιδική, όπως όλη η Ελλάδα που, κρατάει. Παρά τις φωτιές που την κατακαίνε, είναι σα μια γυναίκα που κάθε τόσο τη στραπατσάρουν κι αυτή με όσες δυνάμεις της απομένουν, ανασυντάσσεται. Βάφεται λίγο, χτενίζεται λίγο και σηκώνεται όρθια κι ας ξέρει πως θα έρθει η ώρα που θα την ξαναρίξουν. Γιατί θα την ξαναρίξουν. Βέβαιο. Γιατί είμαστε ρεμάλια. 

Μιλάμε για τον αρχαίο πολιτισμό μας και περηφανευόμαστε που κρατάμε από τέτοιο σόι. Αλλά δεν αναρωτιέται κανείς, εκτός από τα χαρίσματα, αν πήραμε και ελαττώματα; Μιλάμε για τις ομορφιές της Ελλάδας και το μεγάλο σόι από το οποίο κατάγεται. Η πονηριά; Από ποιο σόι προέρχεται; Η αρπαγές από εδώ κι από εκεί για να γεμίσει η τσέπη μας  από ποιο σόι προέρχεται; Οι φωτιές, οι μίζες, η ζητιανιά προς όφελός μας, η δοσιλογία, οι υπόγειες ρουφιανιές, οι ψεύτες, από ποιο σόι;  Οι κωλοπολιτικοί μας από ποιο σόι προέρχονται; Από εκείνο το μεγάλο; 

Είμαστε ρεμάλια, ρε! Αφήστε τις υψηλές καταγωγές και στρώστε μια χώρα τουλάχιστον τίμια. ΤΩΡΑ. Αφήστε το πριν. Το πριν το έφτιαξαν άλλοι για σας. Δεν είναι έργο δικό σας.  Εσείς απλά το ξεφτιλίσατε. Σα να κοπιάζει ο γονιός σου να σου φτιάξει μια περιουσία κι εσύ να την παίζεις και να την χάνεις στα χαρτιά. Ρεμάλια! 

Υ.Γ. Κακοδιάθετη, όχι τον τελευταίο καιρό, αλλά τα τελευταία χρόνια. Γκρινιάρα και κακιά. Τι καλά να υπήρχε ένας Batman να καθαρίζει τον τόπο από τους κακούς! 

Η απώλεια

 

Ό, τι φεύγει

αφήνει τη σκιά του για μέρες

κάτω από τα δέντρα,

στα πλακάκια,

ακόμα και στα μάτια που το κοίταζαν.

Ό, τι φεύγει

αφήνει τους ήχους του

έξω από τα παράθυρα, 

στην αυλή, στο δρόμο.

Το ακούω.

Γρυλλίζει. 

Pas de courage.

 

Οι βροχές του Ιούνη μάς βρήκαν απροετοίμαστους. Επεισόδεια της σειράς L'art de la crime. Η Ρούλα, ο Φώτης, η Αγγελική από το πρωί στη βεράντα μου χτες. Εγκαίνια. Αστεία. Σουβλάκια. Μπύρες. Μουσική στη διαπασών. Ψεύδομαι. Σχεδόν στη διαπασών. Το βράδυ πριν βγω, εξήγηση στο Μίδα. Εσύ σπίτι. Μην πηδήξεις έξω, το πόδι σου είναι χάλια. ΣΠΙΤΙ! Γυρίζω βράδυ 11:30, ο Μίδας πουθενά. 'Eχει πηδήξει πάλι από τη μάντρα. Λυπάμαι πολύ. Τον αφήνω έξω όλο το βράδυ. Βρέχει. Δεν μπορώ να το παλέψω άλλο. Ένα σωρό συρματοπλέγματα, ο πόδι του το έχει καταστρέψει από τα πηδήματα από δυο μέτρα ύψος κι αυτός το σκάει. Παραιτούμαι Μίδα. Pas de courage. Το πρωί που ανοίγω την πόρτα τον βλέπω  στο πλάι του αυτοκινήτου να φυλάγεται από τη βροχή. Βρέχει του σκοτωμού. Έκτακτο δελτίο να μην κυκλοφορούμε πολύ λόγω κακών καιρικών συνθηκών. Ειδοποίηση alarm στο κινητό, προστασία του πολίτη. Φωνάζω στο Μίδα έλα σπίτι. Ο Μίδας με κοιτά ανέκφραστος. Δεν κάνει καμιά κίνηση να σηκωθεί. Λέω το πόδι του θα το έσπασε τελείως και πονάει. Βγαίνω στη βροχή. Πηγαίνω κοντά του. Σήκω, του λέω. Πάμε σπίτι. Ακίνητος απλώνει τα πόδια να του χαιδέψω την κοιλιά. Του δίνω ένα χαδι αλλά βρέχομαι. Ψηλαφίζω τα πόδια του. Το ένα έχει κύστη. Τον σηκώνω από την κοιλιά να μην πατάνε κάτω τα μπροστινά πόδια και πονέσει, και τον κουβαλάω στη βροχή. Τριάντα; Σαράντα κιλά; Κάνω δυο τρεις στάσεις μέχρι το σπίτι. Βρέχομαι, είμαι μούσκεμα. Τον οδηγώ στο σπιτάκι τους. Μπαίνει μέσα. Τους βάζω φαγητό. Τρώνε. Φεύγω. Πετάω τα μουσκεμένα ρούχα. Pas de courage. Pas plus.