Από το ΣΥΜΠΟΣΙΟ του Πλάτωνα: 

Ο λόγος του Αριστοτέλη

«…Τέλος ο Ζευς σκέφτηκε κάτι και τους λέει: Μου φαίνεται, είπε, πως μηχανεύτηκα έναν τρόπο ώστε και να διατηρηθούν οι άνθρωποι και να πάψει ο εκτραχηλισμός τους, αφού θα έχουν γίνει ασθενέστεροι. Τώρα λοιπόν αυτούς, είπε, θα τους κόψω τον καθένα στη μέση, κι έτσι και ασθενέστεροι θα είναι και χρησιμότεροι σ' εμάς, γιατί θα είναι πολυπληθέστεροι. Και θα βαδίζουν όρθιοι πάνω στα δύο σκέλη. Αν όμως εξακολουθήσουν να παρεκτρέπονται και δεν θελήσουν να ησυχάσουν, και πάλι είπε, θα τους κόψω στα. δύο, ώστε να περπατούν πάνω στο ένα πόδι σα να παίζουν κουτσό. Αφού τα είπε αυτά, έκοψε τους ανθρώπους στη μέση, όπως εκείνοι που κόβουν τα μούσμουλα για να τα ξεράνουν, ή όπως εκείνοι που κόβουν τα αβγά με μια τρίχα. Και όποιον έκοβε, έβαζε τον Απόλλωνα να του γυρίζει το πρόσωπο και τον μισό λαιμό προς την τομή, ώστε βλέποντας το κόψιμό του να γίνει ο άνθρωπος φρονιμότερος και τον έβαζε να γιατρέψει και τα άλλα. Αυτός λοιπόν του γύριζε το πρόσωπο και, τραβώντας από παντού το δέρμα προς αυτό που λέμε τώρα κοιλιά, όπως τα σουρωτά πουγκιά, το έδενε στη μέση της κοιλιάς αφήνοντας ένα στόμιο, αυτό που λέμε αφαλό. Και τις άλλες ρυτίδες τις πολλές τις λείαινε και διάρθρωνε τα στήθη έχοντας ένα όργανο παρόμοιο μ' εκείνο που χρησιμοποιούν οι τσαγκάρηδες για να λειαίνουν τις ρυτίδες των δερμάτων γύρω από τα καλαπόδια. Άφησε όμως λίγες, αυτές που βρίσκονται γύρω από την κοιλιά και τον αφαλό, για να αποτελούν ανάμνηση του παλιού παθήματος. Επειδή λοιπόν η φύση διχοτομήθηκε, ποθώντας το καθένα το μισό του, πήγαινε μαζί του. Και τυλίγοντας τα χέρια του ο ένας γύρω από τον άλλον και αγκαλιασμένοι μεταξύ τους, θέλοντας να ξαναενωθούν, πέθαιναν από την πείνα και την απραξία, γιατί δεν ήθελαν να κάνει τίποτα ο ένας χωρίς τον άλλον. Και όποτε πέθαινε το ένα από τα δυο μισά και παρέμενε το άλλο, εκείνο που παρέμενε επιζητούσε άλλο και αγκαλιαζόταν μαζί του, είτε τύχαινε να είναι το ήμισυ μιας ολόκληρης γυναίκας (αυτό που τώρα ονομάζουμε γυναίκα), είτε ενός άντρα, και έτσι χάνονταν. Τους λυπήθηκε όμως ο Ζευς και μηχανεύτηκε κάτι άλλο, μεταθέτοντας τα γεννητικά τους όργανα μπροστά γιατί προηγουμένως τα είχαν κι αυτά προς τα έξω και η γονιμοποίηση και η γέννηση γινόταν όχι επάνω τους αλλά στη γη, όπως και στα τζιτζίκια. Τα μετέθεσε λοιπόν έτσι αυτά μπροστά και έκανε ώστε μ' αυτά να γίνεται η γονιμοποίηση μέσα τους, με το αρσενικό μέσα στο θηλυκό, ώστε με το αγκάλιασμα, αν τύχει να είναι ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα, να γίνεται γονιμοποίηση και να αναπαράγεται το γένος, ή αν είναι άντρας με άντρα, να επέρχεται κορεσμός από τη συνουσία και να υπάρχουν παύσεις, και να στρέφονται στις δουλειές τους και να ασχολούνται με τα διάφορα ζητήματα της ζωής. Είναι λοιπόν από τόσο παλιά ο έρωτας έμφυτος στους ανθρώπους και τους επαναφέρει στην αρχαία φύση, και επιχειρεί να κάνει από τα δύο ένα, και να γιατρέψει την ανθρώπινη φύση. Ο καθένας λοιπόν από μας είναι κομμάτι ανθρώπου, σαν κομμένος από ένα στα δύο, όπως οι γλώσσες τα ψάρια, κι αναζητεί πάντοτε ο καθένας το κομμάτι που του λείπει…»

Η πλάκα 

Από την αναγνώστρια της Lifoland, 
Ευτυχία Κοσμαδοπούλου 2.5.2018 | 15:59 

Εικονογράφηση: Joey Guidone 

Έκανε ανάρτηση στο φέισμπουκ: «Αυτοκτονώ». 
Η καλύτερή της φιλενάδα πήρε τηλέφωνο στο ίδιο δευτερόλεπτο. Τα παιδιά της κατατρομάξανε. Οι φίλοι σοκαρισμένοι ρωτούσαν. Τα τηλέφωνα, σταθερό και κινητό, πήραν φωτιά. Λίγο να αργούσε να απαντήσει, οι άνθρωποι τραβούσαν τα μαλλιά τους κι έβαζαν μπρος τη μηχανή του αυτοκινήτου να τρέξουν. 
— Τι λες; 
— Τι έπαθες, κορίτσι μου; 
— Ρε μάνα τι βλακείες γράφεις; Τρέχει κάτι; 
—Τι θες; 
— Θες λεφτά; 
— Τι έπαθες; 
— Ερωτική απογοήτευση; 
— Κατάθλιψη; Ξέρω ένα γιατρό. 
— Να έρθω να μείνω μαζί σου λίγες μέρες;   
Ο πανικός στο αποκορύφωμα.   Εκείνη σήκωνε το τηλέφωνο γελώντας.   
— Σιγά μην αυτοκτονήσω, ρε παιδιά! Μια πλάκα είπα να κάνω! Να κόψω αντιδράσεις! Πλάκα κάνω!   Γελούσε. 
— Είμαι εγώ από τους ανθρώπους που αυτοκτονούν;   Επειδή ήξεραν ότι δεν είναι, ησύχαζαν. Ξέρανε ότι δεν κωλώνει στα εμπόδια, ξέρανε ότι λατρεύει τη ζωή, ότι ζει κάθε στιγμή, ότι βρίσκει λύσεις ακόμα και στα πιο δύσκολα, ότι ποτέ δεν τα παρατάει. 
— Μας λαχτάρισες, ηλίθιο! Είπε η πιο καλή της φιλενάδα κι ανακουφίστηκε. Εκείνη γελούσε.   
Τη βρήκαν την επόμενη. Κάποιος την έπαιρνε τηλέφωνο και δεν απαντούσε. Έπεσε σύρμα. 

Ξαπλωμένη στη μέση του πράσινου σαλονιού με κομμένες φλέβες. Ολόλευκα ρούχα και κάτωχρο δέρμα μέσα στο κόκκινο αίμα. Θέαμα απολύτως εικαστικό. Ένα χαρτάκι με δυο λέξεις και τρία αποσιωπητικά επέπλεε δίπλα στο χέρι της:   «Πλάκα κάνω...»   

Πηγή: www.lifo.gr
https://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/191153/i-plaka

Δεν θέλω πια να είμαι ένας μεταξωτός άνθρωπος

Δεν θέλω πια να είμαι ένας μεταξωτός άνθρωπος.Δεν θέλω πια να προσέχω τι θα κάνω και τι θα πω για να μη στενοχωρήσω τον άλλο,  να μη θίξω τον άλλο, να μη στριμώξω, να μη φέρω σε δύσκολη θέση, να μην ενοχλήσω, να μην κουράσω,  να μην φανώ ελεγκτική, να μην προσβάλλω.
Θέλω να γίνω άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, που νευριάζει, που φωνάζει, που θυμώνει, που βρίζει άμα τον πειράξουν, που εκρήγνυται όταν αδικηθεί.
Δεν ξέρω να μαλώνω.
Δεν ξέρω καν να θυμώνω. Σκατά.

Η χειρότερη πίκρα

Η χειρότερη πίκρα δεν είναι του κινίνου
Δεν είναι της αλεκάτης 
ούτε της αψιθιάς
η χειρότερη πίκρα είναι όταν περνάει ο έρωτας
και μένει μόνη η σκέψη
κι αδειάζει η μέρα
κι η πείνα ξανάρχεται.

Πείνα

Πείνα για

Διαλύομαι
Μου αρέσει να διαλύομαι
Λατρεύω την αποτυχία
Κυνηγάω τη θλίψη ως ένστικτο
Τη θλίψη ως μορφή ενέργειας
Φαγητό που αναζητώ
Κάθε που

Ψυχικά πεινάω

Συμπληρωματικά

Πληροφορώ

Συμβαίνει ιδιαζόντως συχνά
Γεννήθηκα λιμασμένη για
Δράμα
Οδύνη
Τραγωδία
Αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Έρχεται η μέρα, λοιπόν... Τη βλέπεις που βηματίζει έξω από το παράθυρο, χτυπάει το παντζούρι, χώνεται στις γρίλιες, φτάνει στο προσκεφάλι σου. Σε ξαφνιάζει λες και δεν την περίμενες. Σε ξαφνιάζει για το πόσο γρήγορα ήρθε. Κάθε πρωί, ξαφνιασμένος ανοίγεις τα μάτια, γιατί το σκοτάδι -το ξέρουμε άλλωστε- δεν έχει ανάγκη τα μάτια.
Το σκοτάδι είναι μαλωμένο με τον ύπνο. Πάει καιρός που ο ύπνος αρνιέται το σμίξιμο. Λέω πως φταίει που το σκοτάδι κρύβει τόσο καλά από τον ύπνο πως έχει την ανάγκη του. Βλέπεις, σε αντίθεση με το φως, το σκοτάδι δείχνει αυτοδύναμο: περπατάει τυφλό στα προαιώνια ταξίδια κι είναι αστείο που ποτέ δεν σκοντάφτει. Είναι αστείο, αν και είναι ολοφάνερο πως τα φαινόμενα απατούν: το σκοτάδι αποζητάει τον ύπνο. Αλλά, ας είναι.
Ξέρω γι' αυτό: Ξέρω πως το σκοτάδι απλώνεται ακόμα και μέσα στο σώμα. Στο μυαλό, επίσης. Απλώνεται. Γνωρίζω κόσμο που μέσα του είναι ολοσκότεινος. Δεν βλέπεις να μπεις. Είναι τόσο δυνατό το σκοτάδι!
Ωστόσο, έχω σκεφτεί πολύ. Στο φινάλε νομίζω πως κατέχω το μυστικό του: αιώνες παλεύει να καταλάβει το χώρο της καρδιάς. Μονάχα εκεί δεν βρίσκει πέρασμα. Έστω μια μικρή, τοσοδούλικη τρυπούλα να εισχωρήσει. Πασχίζει αιώνια. Κούραση αιώνια.
Γι' αυτό το λόγο το σκοτάδι είναι γεμάτο θλίψη. Γι' αυτό το λόγο το σκάει τόσο βιαστικά το πρωί. Γι' αυτό το λόγο παλεύει κάθε μέρα με τη μέρα. Αιώνια κούραση.
(Μη σας ξεφύγει:)
το σκοτάδι, γι' αυτό το λόγο, τα βράδια, κλαίει.

Ελεύθερος κύκλος

Ελεύθερος κύκλος

Τότε ας ονειρευτεί όποιος θέλει να ονειρευτεί...Κι ας πάρει ό,τι θέλει να πάρει... Κι ας δώσει ό,τι θέλει να δώσει...

Κι ας κλείσει ό, τι είναι να κλείσει

Ας αγαπήσουμε καινούργια σώματα, ας δοκιμάσουμε καινούργια φιλιά

ή 

Ας δοκιμάσουμε καινούργια σώματα κι ας αγαπήσουμε καινούργια φιλιά

Έτσι κι αλλιώς 

Με τον ίδιο τρόπο

Γεννιέται και πεθαίνει ο άνθρωπος 

Με τον ίδιο πορεύεται:

Σκοτάδι, φως, σκοτάδι

Έτσι είναι.