Δεν μπήκε καλά το '24.
Αφού με μια ματιά κοίταξες τα νέα, αφού έψαξες στο διαδίκτυο παλιούς εξαφανισμένους γνωστούς, αφού τα χρόνια πέρασαν έτσι που αντί για τη θερμοκρασία γονιμότητας πήρες την πίεσή σου (που ανεβοκατεβαίνει κατά βούλησιν ούτως ώστε να μην επιτρέπεται να σε κατατάξουν ούτε στους υπερτασικούς ουδέ στους υποτασικούς), αφού η μάνα σου όποτε σε έβλεπε να ετοιμάζεσαι για ερωτικό ραντεβού σχολίαζε "πότε θα βαρεθείς πια" και τώρα εσύ η ίδια αναρωτιέσαι πότε θα βαρεθείς να κατασκευάζεις πόρτες, πλακάκια, χτισίματα κι ένα σωρό άλλες σαχλαμάρες (εργασιοθεραπεία το λένε) (ούτε κουβέντα για έρωτες), αφού τουλάχιστον έχεις μια γάτα για να χαϊδεύεις και να μιλάς (για να ακούς πού και πού τη φωνή σου), αφού κάτι μέσα σου αρνιέται να φωτογραφίσει, αρνιέται να ζωγραφίσει, αρνιέται να γράψει, αρνιέται να εκφραστεί,
αρνιέται να εκφράσει χαρές και πόνους
λες κι ο έρωτας ήταν η κινητήρια δύναμη
αυτό που σε πλημμύριζε και έπρεπε να αδειάσεις
κι αφού ξέρεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά
αλλά σαν Υ.Γ είναι κάτι πληγές από τα παιδικάτα σου που δεν κλείνουν οι άτιμες
όσα βάλσαμα κι αν στάζεις.
